het laatste berichtje
Door: Remco
Blijf op de hoogte en volg Sonja
07 Oktober 2008 | Zuid-Afrika, Nelspruit
Hallo beste mensen in het weer wat droger wordende en iets opwarmende Nederland.
We zijn ondertussen aangekomen in Zuid-Afrika, Nelspruit om precies te zijn. Morgen vertrekken we naar het vliegveld om van daar weer naar Dusseldorf te vliegen.
Sinds ons laatste bericht zijn we door Mozambique gereisd. Een heel mooi land met ontzettend vriendelijke mensen. Behalve dan die van onze eigen fanclub, die heeft namelijk in elk plaats waar we de bus uitstappen en afdeling zitten en staat dus al enthousiast te springen en te roepen als we aankomen. Vooral de fanclub bij de grensovergang van Malawi naar Mozambique was groot, ongeveer 25 man stonden om ons heen toen we geld wilden wisselen. Die mensen doen geen vlieg kwaad, maar je moet er wel even mee om leren gaan... Veel lachen en geduld. Als na een tijdje onze fanclub ons met rust laat blijven eigenlijk altijd wel een paar vriendelijke mensen over die een praatje met je aanknopen en je echt verder kunnen helpen.
De voertaal in Mozambique is Portugees en vooral buiten de steden spreekt men geen engels, best lastig, maar met ons spaans komen we een heel eind.
Vanuit Malawi (Lilongwe) zijn we naar Tete gebusd, of eigenlijk met de 'chappa' (een minibus ala Robin Verstraete met 'plaats' voor 25 personen met een zak uien/aardappels van 50kg maar meestal gevuld met 40 personen en ongeveer kg aan zooi, niet echt comfortabel dus). Na een hobbelige rit kwamen we in het donker in Tete aan. Geen toeristische plaats, maar wel westerse invloeden door de vele mijn- en bouwbedrijven die er zitten. Een van die bedrijven (een Braziliaanse mijnboer) was zo vriendelijk geweest om alle beschikbare slaapplaatsen op te kopen voor de periode van 7 maanden om haar eigen werknemers te laten slapen.... Gevolg was dat wij voor 1 nacht in het bed van de eigenaresse van een van de lodges mochten slapen, ze sliep zelf wel op een matras in de gang... Aardig mens...
De volgende dag probeerde we vervoer verder te krijgen, maar alle bussen hier vertrekken tussen 3:30 en 5:00 in de morgen. We moesten dus nog een nacht in Tete blijven, waar geen bed te vinden was. Ik heb de hele middag alle hotels en dingen die daar op leken afgelopen, terwijl Son in de lobby van het meest centraal gelegen hotel zat (koorts en zware verkoudheid). Uiteindelijk is het toch gelukt om een kamer in dit hotel (duur!!!!!) te krijgen, hoe, dat vertellen we thuis wel...
Van Tete dus door naar Beira, een havenstad met een rechtstreekse achterlandverbinding met Zimbabwe. Hier moest genoeg te beleven zijn, dachten we, dat viel eigenlijk vies (letterlijk) tegen en we zijn zo snel mogelijk (ook weer met een bus van 4:00uur) vertrokken naar Vilanculo, een klein stadje aan de kust met Bazaruto archipel voor zijn neus.
Hier hebben we gesnorkeld bij een van de eilanden van die archipel, een echt bounty gevoel. Op de heenweg werden op de open Dhow (zeilboot) de krabben voor de lunch gekookt op een vuurtje van houtskool. We deelden de boot met een Nederlandse tourgroep die met een overland-truck een duik-trip maakte vanuit Zuid-Afrika naar Mozambique. We raakten aan de praat en we kwamen erachter dat ze de volgende dag ook naar het zuiden reden en onze volgende bestemming op 5km na aandeden. Ze hadden nog plek genoeg in de truck en nodigden ons uit om mee te rijden. Deze kans lieten we natuurlijk niet lopen, want de chappa's waren we wel een beetje zat...
De volgende dag dus met de overland-truck naar Tofo gereden. Wel goed om dit een keer mee te maken, maar de afstand tussen jou (als toerist) en de bevolking is zo groot dat het bijna een film lijkt die voorbij speelt als je aan het rijden bent. Maar het was wel ontzettend lekker om een keer te kunnen verzitten als je dat zelf wilde...
In Tofo zijn we uiteindelijk vier dagen gebleven om een beetje uit te rusten en bij te komen (Remco dan, die had per ongeluk wat van het lokale kraanwater gedronken en dat vond zijn maag niet goed). Het dorpje ligt aan een mooi strand en we zaten in een hutje dat hier 20 meter vandaan lag. In zee zwommen de Humpback whales voorbij. We hebben nog een snorkeltrip gedaan, op zoek naar deze beesten en walvishaaien, beiden hebben we helaas niet gevonden, maar we werden wel achtervolgd door een troep van ongeveer 25 dolfijnen. We zijn gelijk het water in gesprongen en hebben met die beestjes gespeeld en gezwommen. De schipper zei dat dit heel zeldzaam was, normaal zijn ze verlegen en gaan ze weg als er mensen in het water springen. Ik hoop dat de foto's met de onderwatercamera goed gelukt zijn.
Van Tofo zijn we rechtstreeks naar Maputo gereden. Hoe meer zuidelijk we kwamen in Mozambique, hoe meer ontwikkeld het werd. Mede door de vele Zuid-afrikanen die hier bivakkeren. Maputo was tegen verwachting in wel een grappige stad, hier konden we helaas niet langer dan 1 nacht blijven. De bustijden naar Johannesburg zijn zo dat het risico net te groot is om woensdag rechtstreeks naar Joburg te gaan. Overnachten in Johannesburg is geen optie, omdat die stad echt onveilig is. Vandaar dat we het nu in etappes doen en we in Nelspuit zijn beland.
Nelspruit is 4 uur rijden van Maputo maar het lijkt wel de andere kant van de wereld. Een groter verschil over zo'n korte afstand is niet mogelijk. Je waant je hier eigenlijk gewoon in Europa, met iets meer zwarte mensen dan, maar voor de rest is alles hetzelfde en strak geregeld.
Op zich mooi, maar dit is toch echt een ander afrika dan dat we de voorbije weken hebben gezien... Ik krijg er een beetje dubbel gevoel bij, zeker als je bedenkt welke rol Zuid-Afrika heeft gespeeld in de jaar 80 en 90 van de vorige eeuw...
Ik ga er maar een eind aan breien en een pintje pakken.
groeten en tot over een paar dagen.
Remco en Sonja
We zijn ondertussen aangekomen in Zuid-Afrika, Nelspruit om precies te zijn. Morgen vertrekken we naar het vliegveld om van daar weer naar Dusseldorf te vliegen.
Sinds ons laatste bericht zijn we door Mozambique gereisd. Een heel mooi land met ontzettend vriendelijke mensen. Behalve dan die van onze eigen fanclub, die heeft namelijk in elk plaats waar we de bus uitstappen en afdeling zitten en staat dus al enthousiast te springen en te roepen als we aankomen. Vooral de fanclub bij de grensovergang van Malawi naar Mozambique was groot, ongeveer 25 man stonden om ons heen toen we geld wilden wisselen. Die mensen doen geen vlieg kwaad, maar je moet er wel even mee om leren gaan... Veel lachen en geduld. Als na een tijdje onze fanclub ons met rust laat blijven eigenlijk altijd wel een paar vriendelijke mensen over die een praatje met je aanknopen en je echt verder kunnen helpen.
De voertaal in Mozambique is Portugees en vooral buiten de steden spreekt men geen engels, best lastig, maar met ons spaans komen we een heel eind.
Vanuit Malawi (Lilongwe) zijn we naar Tete gebusd, of eigenlijk met de 'chappa' (een minibus ala Robin Verstraete met 'plaats' voor 25 personen met een zak uien/aardappels van 50kg maar meestal gevuld met 40 personen en ongeveer kg aan zooi, niet echt comfortabel dus). Na een hobbelige rit kwamen we in het donker in Tete aan. Geen toeristische plaats, maar wel westerse invloeden door de vele mijn- en bouwbedrijven die er zitten. Een van die bedrijven (een Braziliaanse mijnboer) was zo vriendelijk geweest om alle beschikbare slaapplaatsen op te kopen voor de periode van 7 maanden om haar eigen werknemers te laten slapen.... Gevolg was dat wij voor 1 nacht in het bed van de eigenaresse van een van de lodges mochten slapen, ze sliep zelf wel op een matras in de gang... Aardig mens...
De volgende dag probeerde we vervoer verder te krijgen, maar alle bussen hier vertrekken tussen 3:30 en 5:00 in de morgen. We moesten dus nog een nacht in Tete blijven, waar geen bed te vinden was. Ik heb de hele middag alle hotels en dingen die daar op leken afgelopen, terwijl Son in de lobby van het meest centraal gelegen hotel zat (koorts en zware verkoudheid). Uiteindelijk is het toch gelukt om een kamer in dit hotel (duur!!!!!) te krijgen, hoe, dat vertellen we thuis wel...
Van Tete dus door naar Beira, een havenstad met een rechtstreekse achterlandverbinding met Zimbabwe. Hier moest genoeg te beleven zijn, dachten we, dat viel eigenlijk vies (letterlijk) tegen en we zijn zo snel mogelijk (ook weer met een bus van 4:00uur) vertrokken naar Vilanculo, een klein stadje aan de kust met Bazaruto archipel voor zijn neus.
Hier hebben we gesnorkeld bij een van de eilanden van die archipel, een echt bounty gevoel. Op de heenweg werden op de open Dhow (zeilboot) de krabben voor de lunch gekookt op een vuurtje van houtskool. We deelden de boot met een Nederlandse tourgroep die met een overland-truck een duik-trip maakte vanuit Zuid-Afrika naar Mozambique. We raakten aan de praat en we kwamen erachter dat ze de volgende dag ook naar het zuiden reden en onze volgende bestemming op 5km na aandeden. Ze hadden nog plek genoeg in de truck en nodigden ons uit om mee te rijden. Deze kans lieten we natuurlijk niet lopen, want de chappa's waren we wel een beetje zat...
De volgende dag dus met de overland-truck naar Tofo gereden. Wel goed om dit een keer mee te maken, maar de afstand tussen jou (als toerist) en de bevolking is zo groot dat het bijna een film lijkt die voorbij speelt als je aan het rijden bent. Maar het was wel ontzettend lekker om een keer te kunnen verzitten als je dat zelf wilde...
In Tofo zijn we uiteindelijk vier dagen gebleven om een beetje uit te rusten en bij te komen (Remco dan, die had per ongeluk wat van het lokale kraanwater gedronken en dat vond zijn maag niet goed). Het dorpje ligt aan een mooi strand en we zaten in een hutje dat hier 20 meter vandaan lag. In zee zwommen de Humpback whales voorbij. We hebben nog een snorkeltrip gedaan, op zoek naar deze beesten en walvishaaien, beiden hebben we helaas niet gevonden, maar we werden wel achtervolgd door een troep van ongeveer 25 dolfijnen. We zijn gelijk het water in gesprongen en hebben met die beestjes gespeeld en gezwommen. De schipper zei dat dit heel zeldzaam was, normaal zijn ze verlegen en gaan ze weg als er mensen in het water springen. Ik hoop dat de foto's met de onderwatercamera goed gelukt zijn.
Van Tofo zijn we rechtstreeks naar Maputo gereden. Hoe meer zuidelijk we kwamen in Mozambique, hoe meer ontwikkeld het werd. Mede door de vele Zuid-afrikanen die hier bivakkeren. Maputo was tegen verwachting in wel een grappige stad, hier konden we helaas niet langer dan 1 nacht blijven. De bustijden naar Johannesburg zijn zo dat het risico net te groot is om woensdag rechtstreeks naar Joburg te gaan. Overnachten in Johannesburg is geen optie, omdat die stad echt onveilig is. Vandaar dat we het nu in etappes doen en we in Nelspuit zijn beland.
Nelspruit is 4 uur rijden van Maputo maar het lijkt wel de andere kant van de wereld. Een groter verschil over zo'n korte afstand is niet mogelijk. Je waant je hier eigenlijk gewoon in Europa, met iets meer zwarte mensen dan, maar voor de rest is alles hetzelfde en strak geregeld.
Op zich mooi, maar dit is toch echt een ander afrika dan dat we de voorbije weken hebben gezien... Ik krijg er een beetje dubbel gevoel bij, zeker als je bedenkt welke rol Zuid-Afrika heeft gespeeld in de jaar 80 en 90 van de vorige eeuw...
Ik ga er maar een eind aan breien en een pintje pakken.
groeten en tot over een paar dagen.
Remco en Sonja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
